Blog 2

Ik ben hier nu iets langer dan een maand en geef al drie weken, drie dagen in de week een half dagje les aan een 2de klas. En ik moet zeggen het valt niet mee, maar dat had ik ook wel verwacht.
Ik geef les op de Sunshine Public School. De eerste dag dat we er kwamen maakte we kennis met "Madam", de directrice. Een vrouw die autoriteit uitstraalt. Ze komt best wel intimiderend over, op mij in ieder geval en ik let extra goed op mijn manieren als ik bij haar op het kantoor zit. Op haar bureau staat een belletje, zo eentje die je ook op de balie van hotels vindt. Als ze daar op drukt komt er een jongedame aan, laten we zeggen haar secretaresse, die dan een klusje op moet lossen. Bijvoorbeeld wat te eten halen, of zoals bij ons het geval was stoelen pakken. Ik bood al aan om te blijven staan, maar daar was geen sprake van, ik moest toch écht gaan zitten. Meteen al een wat ongemakkelijke ontmoeting, maar op reis in een vreemde cultuur is je halve dag gevuld met vreemde en ongemakkelijke ontmoetingen. Het is ontzettend moeilijk mensen hier in te schatten, ze praten anders, hebben andere humor, andere lichaamstaal. Dit merk ik ook als leraar.
Na de kennismaking mochten we meteen naar onze klas. Als je in Bangalore door de stad loopt trek je altijd nieuwsgierige blikken, daar wen je aan, maar toen we de klas binnenkwamen voelde ik me toch wel weer erg bekeken. 120 ogen staarden ons vol verwachting en nieuwsgierigheid aan. We werden tussen de leerlingen gezet en mochten even kijken naar de les die gegeven werd. Daar was natuurlijk geen aandacht meer voor. Het groepje ondeugend ogende jongens dat om me heen zat begon meteen met het stellen van allerlei vragen, allemaal tegelijk; waar ik vandaan kom, welke taal ik spreek, of de kleur van mijn ogen en haar echt waren, of ze even aan mijn haar mochten voelen, of ze me de hand mochten schudden en nog veel meer. Ik zat nog geen kwartier in het lokaal, zwetend, alle vragen zo stil mogelijk te beantwoorden om de les niet te onderbreken, of ik werd al gevraagd om de les over te nemen. Nou, uhm oke dan. Ik stond op en wurmde me een weg tussen de tafels en kinderbenen door en kreeg een wiskundeboek in mijn handen gedrukt. Ik vroeg of ik ook een ander vak kon geven, dat was Engels. Welk hoofdstuk maakte niet uit. Na een halfuurtje lesgeven, dat redelijk goed was gegaan, ging de lerares naar huis en liet ons het resterende uur met de klas alleen. Dat liep wat minder gesmeerd. Het werd een redelijke chaos. Natuurlijk probeerde ik in het begin nog orde te houden, na een kwartiertje heb ik het opgegeven en ben ik maar gewoon met de leerlingen gaan praten over Nederland en India en van alles en nog wat. Toen de bel ging was ik blij weer naar huis te kunnen.
Het onderwijs is hier natuurlijk anders dan in Nederland en ik heb het idee dat ik niet snap hoe een heleboel dingen in de klas hier werken. Bijvoorbeeld: kinderen klikken hier ontzettend veel. Eerst dacht ik, wat fijn deze leerling probeert mij te helpen, nu word ik er gek van. Ik word aangesproken met brother of sir. Van brother wist ik in de eerste instantie niet of het een respectvolle aanspreekvorm is. Dat is het wel. Als ik een straf uitdeel, bijvoorbeeld het honderd keer overschrijven van een regel, proberen leerlingen altijd te onderhandelen, “ah brother one more time”, of “okay 50 times”. Het is ook ontzettend moeilijk om mezelf verstaanbaar te maken of om leerlingen te verstaan. Aan het Indian Engels moest ik sowieso erg wennen, maar veel leerlingen spreken ook dat erg gebrekkig. Ongeveer een derde van de leerlingen heeft een boek, een iets groter deel heeft ook nog een schrift en een pen. Zo zijn er nog meer dingen waar ik rekening mee moet houden, dit maakt het erg moeilijk om les te geven. Natuurlijk is dit frustrerend, maar ik snap dat het logisch is dat dit niet gemakkelijk gaat en kan dit goed van me afzetten.
Zoals ik al schreef is orde houden het grootste probleem. In het Nederlandse onderwijs proberen we leerlingen vooral op een positieve manier te benaderen wanneer ze niet luisteren. Hier worden kinderen geslagen en dat werkt. Leerlingen luisteren naar een docent als ze bang zijn om geslagen te worden. Ik heb dit al in verschillende klassen gezien. Dit wil niet zeggen dat ze een slechte relatie met de docent hebben. Er worden nog steeds grapjes gemaakt en er hangt een ontspannen sfeer. Ze zijn ook erg bang om naar de directrice gestuurd te worden, omdat ze dan volgens mij ook flink geslagen worden. Ik heb er in de klas mee gedreigd ze naar “Madam” te sturen en dat lukte, voor even. Het bleef bij dreigen. Ik twijfel of ik leerlingen wel naar een mevrouw moet sturen waar ze geslagen worden. Ik heb ook lang nagedacht over wat ik er nou van vind dat leerlingen geslagen. Ik denk dat ik er vooral niet al te veel van moet vinden. Ik ben opgevoed in Nederland waar het uit den boze is om leerlingen fysiek te straffen. Ik heb geleerd dat dit slecht is. Als ik er echter rationeel over na denk, denk ik dat de Indiase manier niet per se slechter is, ook niet beter, maar gewoon anders.
Wennen aan pittig eten, lang wachten en druk verkeer zijn allemaal zaken die bij een andere cultuur horen, maar ik denk dat je een cultuur pas echt leert kennen als je jezelf aangetast voelt in je eigen normen en waarden, bijvoorbeeld wanneer je ziet dat kinderen geslagen worden. Dat hoeft niet per se prettig te zijn, maar interessant en leerzaam zeker. Je leert jezelf en je eigen waarden en normen pas echt kennen door dit soort ervaringen. Het wordt duidelijker waarom je dingen doet zoals je ze doet en daarmee leer je ook je eigen cultuur beter kennen. Het is verhelderend en verwarrend tegelijk om buiten de grenzen van je eigen denkbeelden te kijken, maar saai wordt het niet.