Blog 3

Mijn weken in Bangalore zijn de laatste tijd wat rustiger geworden. Tot voor kort moest ik zes van de zeven dagen naar school om les te geven of les te volgen, nu zijn dat er nog maar drie of vier. In de ochtend geef ik les op de transit school, een school voor kinderen die om verschillende redenen niet deelnemen aan het openbaar onderwijs. Meestal geldgebrek of een leerachterstand. Ik geef geen les meer op het college waar ik in mijn vorige blog over vertelde, omdat het nu vakantietijd is in India, de transit school gaat tijdens de vakantie wel door.
Aan het eind van de middag, rond drie uur, ga ik normaal gesproken naar de bibliotheek om kinderen Engels te leren lezen. Maar ook hier is te merken dat het vakantie is. Vaak komen er geen leerlingen opdagen en zitten wij van drie tot vijf te wachten om dan zonder een kind te hebben gezien naar huis te gaan. Toen de vakantie begon, kwam dit zo nu en dan voor, dit gebeurde echter steeds vaker. Na een paar kinderloze middagen achter elkaar voelden we ons toch tamelijk nutteloos. We bedachten een plan om de kinderen weer terug te krijgen naar de bieb: housevisits. We wilden bij de ouders van de leerlingen, thuis, langs gaan om hen ervan te overtuigen hun kinderen regelmatig naar de bibliotheek te sturen. Het is van belang voor de toekomst van de kinderen Engels te leren lezen en spreken, was onze boodschap. We bespraken dit plan met de coördinator van de bieb, Sister Sahaya, ze vond dit een goed idee. Morgen om drie uur zouden we dit gaan doen, spraken we af. De volgende dag waren wij, vol goede moed, stipt om drie uur aanwezig. Na een halfuurtje wachten kwam de coördinator van de bibliotheek binnen en ging aan het werk achter haar computer, zoals ze meestal doet. Wij wachtten rustig af. Ze moet vast nog wat kleine administratieve zaken regelen, ze zal zo wel klaar zijn, dachten we. Na twintig minuten vroeg ik, zo beleefd mogelijk, of we nog op housevisits zouden gaan. Misschien later, het was nu toch wel erg warm vond Sahaya. Dat klopte, het was bloedheet, maar we zijn in India, het is hier elke dag warm, had u dat gister niet al kunnen bedenken? Schoot als eerste door mijn hoofd. Oké, dan wachten we, zei ik. Na nog eens een halfuur vroeg ik haar of ze de temperatuur al wat dragelijker vond. Ja, we konden nu wel gaan, maar in plaats van zelf mee te gaan stuurde Sahaya de schoonmaakster van de bibliotheek, die net klaar was met schoonmaken, mee. De schoonmaakster spreekt nauwelijks Engels en we hadden iemand nodig om te vertalen omdat de meeste volwassenen in de sloppenwijk ook nauwelijks Engels spreken, maar we waren al blij dat we konden gaan. Ik dacht; die taalbarrière daar komen we wel uit, dat was ons al vaker gelukt. Vol hernieuwde moed liepen we naar buiten, maar op de hoek van dezelfde straat stopte we al om een paar kinderen aan te spreken die ik wel eens bij de bieb had gezien, maar nooit meer dan een of twee keer waren gekomen. Na hun op het hart te hebben gedrukt binnenkort weer te komen lezen, vroeg ik de schoonmaakster of we verder konden, naar de mensen thuis. Dit snapte ze niet helemaal. Na nog een paar pogingen tot uitleg leek het erop alsof dit het was, geen housevisits. We keerden licht aangeslagen terug naar de bieb en om vijf uur liepen we na weer een middag zonder resultaat terug naar huis.
Op de transit school is de gang van zaken niet veel anders. Ook hier is de vakantie te merken. Officieel gaan de lessen voor alle leerlingen gewoon door, toch zijn er elke dag veel afwezigen. Sommige dagen zijn er niet meer dan 5 leerlingen. Meestal kunnen we lesgeven, maar niet veel minder vaak worden we om een vage reden, zonder een concrete opdracht naar het kantoor boven de school gestuurd. Vaak weiger ik dit vriendelijk en blijf ik in de les zitten om alleen te kijken of leerlingen individueel te helpen, maar zo nu en dan als ik het vervelend vind er tegenin te gaan, moe ben of gewoon weinig zin heb ga ik toch maar in het kantoor zitten.
Efficiëntie zoals wij dat in Nederland kennen ontbreekt hier. We zijn naar India gegaan met een aantal doelen. Een daarvan is het bedenken van een duurzaam project. Een plan dat na ons vertrek kan worden doorgezet. Een blijvende “verbetering”. Door de manier van werken en leven in India is dit lastig te bereiken. Zeker als je deze manier niet gewend bent. Aan de andere kant is dit doel wel een goed middel om een andere manier van werken te ontdekken.
Om verandering te bewerkstelligen is de Indiase manier misschien niet de snelste of meest efficiënte. Toch zie ik genoeg voordelen, die het werken en leven in India erg aantrekkelijk maken. Een goede manier om een aantal van deze voordelen duidelijk te maken is door het beschrijven van mijn dagelijkse ritme.
‘s Ochtends tussen half negen en half tien sta ik op, ik ontbijt licht, neem een douche en stap de drukte van Bangalore in. Ik wandel meestal naar de transit school. Als ik doorstap ben ik daar binnen 20 minuten, maar dat doe ik niet. Onderweg stop ik bij een van de vele theekraampjes waar de straten hier mee bezaait zijn. Daar drink ik chai en eet wat vers fruit of een paar Indiase zoetigheden. Op een stoeprandje kijk ik hoe de Indiase mensen naar hun werk gaan, de tempel bezoeken of hun ontbijt nuttigen. Rond tien uur, meestal iets later kom ik aan op school. Iets later is geen probleem, volgens mij is het zelfs gewoonte. Half een is het breaktime, dan hebben we een klein uur pauze. Ik maak meestal een wandelingetje door de wijk, zoek wat lekkers te eten of doe een dutje in het kantoor. Ook het slapen wordt niet als vreemd beschouwd. Tussen een en half twee word ik terug verwacht op school, daar verblijf ik nog een uurtje tot de lunch. Dan gaan de leerlingen eten en daarna zijn ze klaar. Vanaf de lunch tot half vier heb ik weer vrije tijd. Ik houd me dan bezig met een van de al bovengenoemde activiteiten tot ik naar de bibliotheek moet. Om zes uur is mijn werkdag voorbij en ga ik naar huis. Dit is natuurlijk een heel ander ritme dan in Nederland en het heeft me dan ook veel moeite, wilskracht en doorzettingsvermogen gekost om me hieraan aan te passen, maar het lukt me nu goed.
Ook de afspraken die niet doorgaan en het vele wachten hebben voordelen. Vorige week bijvoorbeeld, heb ik, nadat ik weer naar het kantoor werd gestuurd omdat er te weinig kinderen waren, een van de coördinatoren van de school geholpen bij het voorbereiden van haar functioneringsgesprek. Een leuke en gezellige ochtend. Maar ook leerzaam, interessant om te zien hoe dit soort dingen er in India aan toe gaan. Hoe worden doelen gesteld en hoe worden deze behaald. Als je rekening houdt met dit soort onverwachtheden en flexibiliteit toont heb je prettige, relaxte en afwisselende dagen.
De Indiase efficiëntie verschilt enorm van de Nederlandse. Ik denk dat we er in Nederland helemaal niet slechter van zouden worden als we een aantal van de bovengenoemde zaken over zouden nemen. Naar mijn mening is het niet erg meer de tijd te nemen om de werkdag en het dagelijks leven aangenamer te maken ten koste van wat doelgerichtheid.